مشتاقی

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

 گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

 باری به چشم احسان در حال ما نظر کن

 کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

 سلطان که خشم گیرد بر بندگان حضرت

 حکمش رسد و لیکن حدی بود جفا را

 من بی تو زندگانی خود را نمی‌پسندم

 کاسایشی نباشد بی دوستان بقا را

 چون تشنه جان سپردم آن گه چه سود دارد

 آب از دو چشم دادن بر خاک من گیا را

 حال نیازمندی در وصف می‌نیاید

 آن گه که بازگردی گوییم ماجرا را

*سعدی